شاید دوقلو بودنم باعث شد که همیشه دنبال گم‌شده‌ای
بگردم،
و شاید تجربه‌ی زیسته‌ام در سینمای جوان و ساخت
فیلم‌های کوتاه و غرق‌شدن در صحنه‌ی جادویی سینما،
شاید هم دانشگاه تهران و تحصیل در رشته‌ی هنرهای
نمایشی و بوسیدن روح ماه شکسپیر،
و شاید گذراندن دوره‌های داستان‌نویسی در شورای
کتاب کودک و نیز سوره،
شاید کتاب‌هایی که در کودکی «مادرم» از کتاب‌خانه‌ی
محل کارش برایم امانت می‌آورد و یا شاید خواهرم «ریحانه» که مرا در کلاس دوم
ابتدایی با کتاب‌خانه‌ی کانون پرورش فکری آشنا کرد...
شاید همه‌ی این شایدها با هم بود که مرا لپ‌تاپ‌نشین
کرد. لپ‌تاپ‌نشینی که چشم به صفحه‌ی مانیتورش می‌دوزد و انگشت‌هایش روی کلیدهای آن
می‌دوند تا هر بار داستانی متولد شود، به امید این‌که با خواندنش دلی بلرزد و فکری
یا انگیزه و امیدی کاشته شود. لپ‌تاپ‌نشینی که فقط در این لحظات است که دنبال گم‌شده‌ای
نمی‌گردد، انگار گم‌شده‌اش همان داستانی بوده که در آن لحظه نوشته است.
