وقتی کوچک بودم و بقیه بزرگ بودند، زیاد نقاشی می‌کردم. یک‌ریز نقاشی می‌کردم تا اینکه یک روزی دیدم بزرگ شده‌ام و تنها کاری که بلدم نقاشی‌کردن است. پس به دانشکده‌ی هنرهای زیبا رفتم؛ آدم‌هایی مثل من که فقط نقاشی‌کردن و از این جورکارها بلدند به آنجا می‌روند. توی دانشکده یک‌عالم نمره‌ی صفر گرفتم، چون همیشه روز امتحان را فراموش می‌کردم. راستش من از امتحان‌دادن و تمام‌شدن هر چیزی بدم می‌آید. برای همین الان بیست سال است که بیست ساله‌ام!
تا به حال چندتا انیمیشن ساخته‌ام، در چند تئاتر هم بازی کرده‌ام، طراحی گرافیک و تصویرگری برای چندتا کتاب را هم انجام داده‌ام.
قصه‌ها، حیوان‌ها، آدم‌های کم‌حرف و بستنی را دوست دارم و موقع دیدن فیلم‌های غمگین، با صدای بلند گریه می‌کنم.
